Dat is wat ik me telkens weer voorneem….als mijn lontje nog korter dan normaal is…ik enorm over mijn grens gegaan ben ….en degene waar ik het meest van hou, het moet ontgelden….en dat is zij, mijn meisje van 5…..

Als je me vraagt wat ik het ergste vind van deze hele toestand, mijn CVA bedoel ik dan. Dan is het niet het feit dat ik niet meer kan werken, niet het feit dat ik niet meer het hele land door kan crossen en niet het feit dat mijn energie beperkt is….nee dan is het dit, dat ik soms schreeuw terwijl ik dat echt niet wil….ik probeer uit alle macht het tegen te houden. Maar dat lukt niet altijd….

En dan zie ik haar ogen, haar blik…en weet ik dat ik dit weer niet had moeten doen…en gelukkig is dit niet elke dag het geval hoor, maar wel regelmatig. En ik vind dat zoooo zielig voor haar. Ik leg haar naderhand wel uit hoe dit komt. Dat mama door propje in haar hoofd soms veel last van hoofd heeft en dan een heel kort lontje heeft. Ze snapt dat wel geloof ik. Ik zeg haar dan ook dat mama dat eigenlijk niet wil doen en zeg ook sorry. Geef haar een dikke knuffel en zeg dat ik van haar hou….

Maar allemaal geen excuus….I know. Daarom werk ik ook zoveel mogelijk aan het vinden van een goede balans. Als ik mezelf niet overbelast en beter mijn energie kan verdelen, wordt dat lontje misschien iets minder kort….dat gun ik mijn moppie zo!!!

Gelukkig is onze band heel hecht, doet ze het goed op school en is ze een heel tevreden en vrolijk kind. Maar toch, ik wil zo’n moeder niet zijn. Die schreeuwt of haar stem verheft omdat ze er zelf doorheen zit. Nee, echt niet. Ik ben zo dankbaar en blij voor dit kleine meisje in mijn leven. Dat ik er alles aan ga doen om ervoor te zorgen dat ik mezelf nog beter op de rit weer krijg. Zodat ik de moeder kan zijn die ik wil zijn. Alle dagen van de week, ongeacht mijn eigen ‘state of mind’.

Of is dat een te ambitieus streven? Wat vinden jullie!??