Hoe trots kun je zijn? Heel trots. Iedereen is trots op zijn of haar kinderen. Natuurlijk. Maar ik ben nog net een portie extra trots. Waarom? Dat vertel ik je graag!

Isa is nu 6 jaar maar heeft voor haar leeftijd al best veel meegemaakt. Ze heeft een moeder met hersenletsel. Dat is een ding. Maar ze heeft dit alles ook bewust meegemaakt, toen ze pas 3 jaar was. Nu nog steeds zegt ze, ja mama, je ging ineens raar praten. Ik weet ook nog goed dat ze zei, kun je geen Nederlands meer praten mama? vlak voor de ambulance kwam. Dat moet enorm indrukwekkend zijn voor een kind van die leeftijd. Ze ging er heel natuurlijk mee om. Ging rustig met de buurman mee en kwam volgende dag op bezoek bij mama in het ziekenhuis. Ook naar revalidatie ging ze 6 weken lang gezellig mee met oma en mij en voor haar was naar het ziekenhuis een uitstapje. Waarschijnlijk scheelt het ook dat we er zelf relaxed mee omgingen. We hebben haar rustig uitgelegd wat er gebeurd is in mama’s hoofd en dat snapt ze dan nu ook heel goed. Ze weet dat mama elke middag even moet rusten. Mama niet naar drukke dingen mee kan en dat papa dat soort dingen dus met haar doet. En dat is prima. Als ik nog fulltime had gewerkt, had ik ook niet al die dingen kunnen doen. So far, so good.

Maar waar ik nog het meest trots op ben, is hoe ze is. Laatst op school had ik een 10 minuten gesprek over haar eerste rapport. En tuurlijk ben ik dan trots als het rapport vol ‘goedjes’ staat. De juf vindt haar een heel sociaal, lief, vrolijk meisje dat goed in haar vel zit. En dat klopt allemaal. Ze is een prachtig kind, in alle opzichten. Wat ik eigenlijk nog het leukste vond om te horen, was hoe zij zich kan bekommeren om kindjes die een beetje moeilijk mee komen in de groep. Isa is dan altijd degene die zo’n kindje erbij betrekt. En dat vind ik super fijn. Een kind te hebben, dat nu al oog heeft voor de wereld en kinderen om haar heen. Belangrijk ook.

Hoe een kind is, is voor een deel natuurlijk gewoon bepaald door de natuur. Maar ze wordt ook gevormd door de mensen om haar heen en de wereld waarin ze opgroeit. Wij communiceren vrij open met haar, passend bij haar leeftijd. Laten haar kennismaken met verschillende sporten, zodat ze zelf een keuze kan maken uit wat bij haar past en wat ze leuk vindt. Ze mag zelf kiezen wat ze doet thuis, regelmatig staat het huis op zijn kop, maar we laten haar lekker knutselen wat ze wil en tenten bouwen tot en met. Alles beter dan de hele dag achter de iPad te zitten. Dat willen we niet en gaan we ook niet toelaten. Door alternatieven te bieden, gaat dat heel goed. Maar ook zij is fan van YouTube :-). We laten haar vrij in bepaalde keuzes, Wil zij geen jeans aan, dan trekt ze lekker een rokje aan als ze dat wil. Het is haar leven en zij mag binnen onze grenzen zelf keuzes maken. Dat lijkt heel goed te werken.

Het is natuurlijk niet altijd rozengeur en maneschijn. Ook hier niet. Het is een meisje met een sterk karakter, dat was ze als baby al en nu nog. Ze lijkt erg op mij, in veel opzichten. Maar ik ben dankbaar voor dat sterke karakter. Ik schreef er al een keer een andere blog over. Je wilt geen ja-knikker als dochter, die met alle winden mee waait. Ik denk dat ik nu al kan stellen, dat wij niet zo’n meisje hebben, haha. Maar ach je weet het nooit. Never say never.

Isa is gewoon een heerlijk kind. Mooi van buiten en van binnen. Een enorme drive voor mij als moeder met hersenletsel om op te staan elke ochtend. Haar leventje geeft mij ritme en structuur en daar ben ik haar dankbaar voor. Net als voor de vele knuffels die ze elke dag spontaan komt ‘brengen’ en de geschreven briefjes tegenwoordig met ‘ ik hou van jou mama’ erop. Ik ben onwijs dankbaar dat ik na een best wel lange reis naar een succesvolle zwangerschap, dit meisje op mijn pad heb gekregen. Wat een prachtig geschenk.

En nu ben ik niet gelovig, maar toch dank ik God op mijn blote knieën elke dag weer voor ‘the best present ever’.