Het is al even stil op Love your life. Met een reden. De afgelopen drie weken zijn loodzware weken voor mij en mijn familie geweest. En eigenlijk zitten we er nog middenin. Mijn vader heeft namelijk een hartstilstand gehad…

Godzijdank is hij er nog en mogen we echt heel dankbaar zijn dat hij er nog is. Hij ligt nu 3 weken in het ziekenhuis. De eerste dagen op de intensive care. Dagen waarin we als gezin bijna continue in het ziekenhuis waren. Hoe hou je dat vol met hersenletsel? Adrenaline is het enige juiste antwoord hierop. Ik hoef niemand met enige ziekenhuis ervaring te vertellen hoeveel prikkels je om je heen hebt in een ziekenhuis. En dat in combinatie met de enorme schok, verdriet, angst en slaapgebrek, zorgt natuurlijk niet voor een stabiele en rustige omgeving. Iets wat ik normaal zo nodig heb.

Ik heb gemerkt dat in deze situatie je gewoon doet wat nodig is. Je gaat door. Je gaat 3 x per dag die intensive care op om tegen je, in slaap gehouden vader, te ‘praten’. Je loopt km’s door dat ziekenhuis. Je leeft drie weken als een soort nomade uit een koffer. Je logeert met je hele gezin bij oma. Je gaat weer naar het ziekenhuis, ook al heb je niet gerust en ben je moe. Alles doe je wat nodig is. Op adrenaline.

En is dat erg? Nee. De focus ligt op overleven. Eerst van mijn vader en al die tijd ook voor mij. En voor de rest van mijn familie. Het hakt erin.

Het is jammer dat in dit soort tijden er mensen zijn die niet begrijpen, dat onze focus als gezin hier ligt. We er niets bij kunnen hebben. Treurig eigenlijk ook. Maar vooral asociaal. Het zegt alles over hoe dit soort mensen zijn. En verklaart ook waarom dit soort mensen het leven leiden zoals ze dat doen. Alleen. En dat zullen ze ook blijven. Dus wij staan daar boven en laten het los. Daar wil niemand wat mee te maken hebben toch?

Gelukkig zijn er heel veel mensen die wel meeleven en meehelpen. Meehelpen met praktische zaken, zoals Isa opvangen uit school. Even een kort berichtje sturen, aan ons denken, kaartjes sturen etc. Heel fijn. Dank jullie wel daarvoor.

We zijn nu net even een weekend naar het strand geweest om op te laden. Even weg uit de ziekenhuis omgeving. Frisse lucht. Mijn vader is in balans qua medicijnen en krijgt als het goed is binnen enkele dagen een behandeling. En dan mag hij daarna vrij snel naar huis waarschijnlijk…hoe fijn zou dat zijn! Vooral voor hemzelf natuurlijk. Dan begint het verwerken van deze traumatische ervaring en het opbouwen van conditie thuis en op de revalidatie. Hij kan niet wachten! En wij ook niet.

En tot die tijd is het adrenaline. Adrenaline wat de klok slaat. Adrenaline waardoor we kunnen doen wat we moeten doen.

Thank you adrenaline! 🙏