Vorig jaar schreef ik al een keer een blog met dingen die je niet moet doen bij mensen met hersenletsel. Dat artikel is ontzettend veel gelezen en ik heb daar ook heel veel reacties op gekregen. Super fijn dat mensen zich erin herkennen. Dat is waarom ik ooit deze blog begonnen ben. Om hersenletsel een gezicht te geven. Om de onzichtbare gevolgen van hersenletsel meer bekendheid te geven. De onzichtbare restverschijnselen meer zichtbaar en bekend te maken. Nu heb ik niet de illusie dat ik dat in mijn eentje kan doen, maar ik hoop door mijn blog en ook de blogs die ik onder andere schrijf voor de Hersenstichting, een bijdrage te kunnen leveren. Als ik maar een paar mensen kan helpen is het de moeite al waard.

Hersenletsel is nog steeds een onbegrepen iets. Er is een lange weg te gaan voor ons, hersenletsel getroffenen, om meer begrip te ervaren voor de situatie en hoe mensen met je omgaan. Want wat is het toch dat zodra er ‘iets’ met iemand is, mensen of over je gaan roddelen, je negeren of zelfs ‘vergeten’. Of het nou om een scheiding gaat, een ernstige ziekte, de dood van een naaste of zoiets als hersenletsel of een lichamelijke of geestelijke beperking. Ik vind dit onbegrijpelijk en weet zeker dat ikzelf zo echt niet was, toen ik nog gewoon gezond zonder beperkingen door het leven ging.

Waarom is dat toch zo? Ik heb het zelf ook ervaren. Vroeger liepen we alle verjaardagen en feestjes af. Dat gaat helaas nu niet meer. Hoe graag ik dat ook zou willen. Net na mijn infarct legden we dan wel uit dat iets too much voor mij was of manlief ging ergens alleen heen. Maar in de loop van de jaren, zijn er bepaalde mensen die ons gewoon niet meer uitnodigen. De vraag is dan natuurlijk waarom niet. Was dat anders ook gebeurd? Ik denk het niet. Want dan hadden we nog steeds de feestjes afgelopen en hoor je erbij. Kun je dat niet meer, dan gaat bij sommige mensen het licht blijkbaar uit en sta je ook niet meer op de gastenlijst.

Onze focus is de laatste jaren ook wel meer verplaatst naar ons gezin en onze naaste familie. Het belangrijkste in ons leven. Dat is ons meer dan duidelijk. Natuurlijk hoort daar ook een klein groepje vrienden bij. Vrienden die het wel begrijpen, vrienden die het niet erg vinden om elke keer naar ons te komen, omdat dat mij veel prikkels scheelt. Vrienden die deze blog volgen en wel weten hoe het voor mij is om te leven met hersenletsel. En hoe het voor mijn gezin is. Dat zijn de vrienden die ertoe doen. Vrienden die weten wat vriendschap is. En je dus niet negeren of vergeten als er iets met je is. Die inner circle is zo ontzettend fijn om te hebben.

Ik hoop dat iedereen met hersenletsel zo’n inner circle heeft. Hoe klein of groot die ook is. Dat doet er niet toe. Het maakt dat het er ook niet toe doet dat je misschien niet overal meer voor wordt uitgenodigd of bij kunt zijn.

Focus op dat wat er toe doet, je inner circle.

Zij maken dat je leven ook met hersenletsel zo waardevol, bijzonder en geweldig kan zijn. Ik schreef het al eerder: De rest is slechts ruis….