Het leek zo mooi een social sabbatical. Ik schreef hier een eerdere blog over. En had ook echt me voorgenomen dit te gaan doen. Maar omdat een blog ook gaat over eerlijk zijn, over het echte leven, vandaag een eerlijke update. De missie is mislukt.

De eerste dagen ging het eigenlijk best goed. Ik had Instagram en Facebook van mijn telefoon verwijderd en dat beviel me eigenlijk heel goed. Ik heb echt een paar dagen niet gekeken en niets geplaatst. Heerlijk. Na een paar dagen begon ik af en toe eens te kijken op mijn iPad. Vooral op Facebook. Kijk naar vakantie foto’s van mijn nichtje bijvoorbeeld. Voor je het weet zit je de hele tijd op een van deze kanalen. Een aantal lotgenoten reageerden op mijn vorige bericht al, dat het niets voor hen zou zijn zo’n social sabbatical.

Een deel van ons sociale leven (en met ons bedoel ik mensen met hersenletsel of andere situaties waardoor mensen meer thuis zijn) speelt zich af online. En nee, dat is niet zielig, het is juist een uitkomst om toch contact te hebben met mensen, op het moment dat het jou uitkomt en dat jij je goed voelt. Je kunt het ook zelf sturen, als het je teveel wordt, stop je ermee. Maar daar zit de crux van het verhaal. Wat mij betreft in ieder geval.

Ik kan bijvoorbeeld denken: ik kijk 15 minuten even op Facebook, Instagram en andere social media kanalen. Of ik ga een half uur maximaal even op Funda struinen , huizen kijken, de krant lezen, rekeningen betalen et cetera en voor ik het weet ben ik twee uur verder. En dat is dus niet goed. Niet voor mijn hoofd. Sinds mijn herseninfarct kan ik informatie nu eenmaal minder snel verwerken. Het is dus niet zo dat ik minder slim ben, maar mijn hersenen doen er langer over om alle prikkels te verwerken. Als ik dus te lang doorga met dit soort dingen op mijn computer, iPad of telefoon, zit mijn hoofd overvol en kom ik niet meer tot rust.

Zo’n sabbatical werkte een paar dagen heel goed. Totdat ik langzaamaan steeds iets meer ging doen. En ik uiteindelijk de Facebook en Instagram app maar weer op mijn telefoon heb gezet. Want inmiddels ging ik gewoon via mijn browser naar deze kanalen. Wie neem je dan in de maling. Jezelf.

Kortom, conclusie is: de missie is compleet mislukt. Het gaat niet werken om helemaal niet meer offline te zijn. Ik beheer een Facebook groep met allemaal moeders met NAH en jonge kinderen en sommigen van hen ken ik al jaren. Dat schept een band, en is heel waardevol. Dat wil ik niet missen.

Ik zou gewoon meer discipline voor mezelf moet opleggen, om mijn uren te beperken. Doelgericht te werk te gaan op internet en niet eindeloos surfen. Dat is het enige wat werkt. Het is net als met lijnen , alles wat je niet mag ga je juist eten. Ik mag van mezelf dus nu weer online zijn. Maar ik ga eens heel goed nadenken over hoe ik dit nu binnen de perken ga houden. Daar over een andere keer meer…

Herken jij dit probleem? Heb jij voor jezelf regels en richtlijnen opgesteld voor het gebruik van social media en/of beeldscherm gebruik? En werkt het?