Lukt het mij al om sinds mijn hersenletsel, wat meer balans te vinden en zo mijn beperkte energie goed te verdelen? Ja en nee. In deze blog leg ik dit uit.
Tijdens de eerste weken van revalidatie in het AMC in 2015 leerde ik bij de ergotherapie:
- Hoe ik het beste kon omgaan met mijn energie.
- Dat ik dingen die mij energie kosten en energie opleveren af moet wisselen.
- Dat ik cognitieve taken en fysieke taken moet afwisselen.
- Dat ik op tijd een rust moment moet nemen, en niet pas als ik al over mijn grenzen ben gegaan.
- Het klinkt allemaal zo logisch. Inmiddels bijna 4 jaar later weet ik dat het niet zo eenvoudig is.
Want naast het weten, heb je natuurlijk het ook doen. En het simpelweg doen van bovenstaande is ook nog niet eens moeilijk, Maar je hebt ook nog zoiets als karakter. En in mijn geval werkt dat niet mee bij het rustig aan doen, gefaseerd dingen afwisselen.
Ik heb het altijd al leuk gevonden om met nieuwe dingen bezig te zijn. Tijdens mijn werk maar ook privé. Dingen organiseren. En dat heb ik nu nog steeds. Door mijn enthousiasme kan ik me soms mee laten slepen, vervang soms maar door vaak, en ga dan over grenzen heen.
Dit heeft deels ook te maken met mijn hersenletsel. Het letsel zit in mijn geval aan de rechterkant van mijn hersenen. Het schijnt dat mensen met dit letsel zichzelf kunnen overschatten. Zo van “oh dat kan ik best”. En dat dat bij mij het geval is, zou best zo kunnen zijn. Want op een goede dag, denk ik ook wel eens oh dat kan ik best, twee uur achter de computer zitten. En fysiek kan ik dat ook wel en ik kan ook nog best iets produceren. Maar dan? Ik raak compleet overprikkeld als ik te lang zoiets doe en dat weet ik van tevoren. En toch doe ik het soms. Dom dom dom.
Dus kan ik beter doseren?
- Ja, ik kan beter doseren, omdat ik na 4 jaar wel beter weet wat ik wel en niet moet doen.
- Ja, door toch ook geregeld de grenzen op te zoeken of er overheen te gaan, kan ik nu wel meer dan in het begin.
- Ja, je went ook aan dingen, dus ook aan prikkels. Door je steeds iets meer bloot te stellen aan bepaalde prikkels, went je brein er toch een beetje aan. (Denk ik).
- Nee, door mijn hersenletsel kan ik niet altijd realistich inschatten of iets handig is om achter elkaar te doen of niet. De neiging tot overschatting is altijd aanwezig.
Vier jaar leven met hersenletsel heeft me dus absoluut wel dingen geleerd. Ik zie ook zeker een stijgende lijn in wat ik aan kan dus dat is hoopgevend. Ik blijf streven naar die stijgende lijn!
loveyourlife.blog 
Hoi Kesty, heel herkenbaar wat jij hebt geplaatst! Ook ik heb rechts een herseninfarct gehad in november 2017! Mijn balans nog niet gevonden! Ik heb op dit moment nog cognitieve therapie en neuropsychologie! Ik ga ook nog vaak over mijn grenzen heen en probeer daar wel mijn balans in te vinden! Probeer mijn rustmomenten te pakken overdag, maar lukt niet altijd. Ik werk nog vier ochtenden bij wat oudere mensen in de huishouding, dit geeft mij wel voldoening. Ben uiteraard wel moe als ik thuis kom, dan doe ik ‘smiddags niet zo veel meer!
Maar ik besef wel dat ik geluk heb gehad!
Groeten, Anneke.
LikeGeliked door 1 persoon
Pffff …ook voor mij herkenbaar !!! Ik kreeg eind februari 2017 een hersenbloeding ( een SAB) en kamp nu ook met NAH..werken ( was 32 uur P.week werkzaam in de Tandtechniek in Deventer…70 km verderop vanaf woonplaats Nijmegen) gaat niet meer , zeker niet met dat reizen. En ben nu aan t bedenken wat ik nu wil en kan doen. Wat doe jij nu ? Werk je (weer)? Ik zit echt op een kruispunt in mijn leven .. maar ik ben er nog en daarvoor ben ik dankbaar..
LikeLike
Hoi Sylja, wat heftig ook wat jij hebt meegemaakt. Kan me voorstellen dat werken niet meer lukt. Ik werk helaas ook niet meer. Werkte als projectmanager marketing en conmunicatie. Ik ben afgekeurd en ontvang een WIA uitkering. Dat geeft rust om leven in te delen op manier die past bij mijj belastbaarheid. Erg fijn. Al had ik liever blijven werken 😞.
Wees inderdaad dankbaar voor je 2e kans en focus op wat je nog wel kunt en geniet van de kleine dingen van alledag.
Liefs Kesty
LikeLike
Heel herkenbaar Kesty! Bij mij ook bijna vier jaar geleden, ook aan de rechterkant. Balans gevonden? Ja, vaak denk ik van wel. Als ik bedenk hoe het drie/vier jaar geleden met mij ging en kijk naar hoe het nu gaat, ben ik vooral heel blij. Wat een verschil! Ik slaap nog steeds elke middag een poosje en op die manier hou ik de dagen vol en kan ik doen wat ik móet doen. Dat ik voor extra activiteiten continu moet afwegen of het wel of niet in mijn energie past, vind ik lastig… ik merk dat ik ongemerkt mijn lat toch steeds iets hoger leg en eigenlijk een beetje ‘overmoedig’ word. Jij noemt dat zelfoverschatting en ik denk: “ ja, dat is precies waar ik nu tegenaan loop…”
LikeLike
Hallo Kesty, een beetje laat, maar alsnog een heel goed nieuwjaar gewenst voor jou en je dierbaren.
Ik herken wat je zegt over de zelfoverschatting. Ik heb ook rechts een infarct gehad, inmiddels 3 jaar geleden. Meestal lukt het goed er rekening mee te houden, maar op goede dagen doe ik snel te veel. Daar kom ik dan een dag later achter. Ik moet dan vaak helemaal bijtanken. De valkuil is dat ik denk dat het vooruit gaat en meen ook steeds meer te ‘moeten’ kunnen. Het blijft lastig. Ik heb gemerkt dat het het beste gaat als mijn dagen wat gestructureerd verlopen met ingebouwde rustmomenten.
Wat mij ook helpt is dat ik steeds beter heb leren accepteren dat niet alles meer kan zoals voorheen.
En jouw blog draagt daar zeker aan bij. Bedankt!
Groeten, Aline
LikeLike