Vorig jaar schreef ik nog over overleven op adrenaline. Anderhalf jaar later staat de wereld even stil….mijn vader is geheel onverwachts ’s nachts overleden…

De huistelefoon gaat ’s nachts. Dan weet je al hoe laat het is. En toch de boodschap komt binnen met een enorme dreun. Shakend van de schok vertel ik het Maarten en Isa, die ook wakker schrok van de telefoon. We kunnen het niet geloven….Isa is zo’n grote steun met haar 8 jaar. Terwijl ik spullen aan het pakken ben om naar mijn moeder te vertrekken, blijft ze in mijn buurt. ‘Mama, ik troost je wel als je moet huilen hoor’. Weken later op school moet ze een gedicht maken. Die van haar begint zo: ‘ Mijn opa is dood, maar ik hou mij groot’ 😢. En dat is precies wat ze doet…

De dagen die volgen gaan als een drukke sneltrein voorbij. Vol met afspraken en dingen die we moeten regelen voor de crematie. Controlfreaks als we zijn, willen we alles tot in de puntjes regelen en niets aan het toeval overlaten. En ja, dat gaat redelijk, dankzij de constante stroom adrenaline die door ons lijf stroomt.

En dan is daar de dag waar we zo tegenop hebben gezien. Precies een week later. Het afscheid. De eerste zin van mijn afscheidsspeech luidde: Afscheid nemen van mijn vader, het is nog zo onwerkelijk….’. De plechtigheid was prachtig, precies zoals we het voor ogen hadden, zoals mijn vader het zelf mooi gevonden zou hebben. De vele mensen die er waren en ons mooie, leuke of grappige anecdotes over hem vertelden, gaf een beetje troost.

En dan is daar het gemis….je wordt geleefd zeker met kinderen. Isa en mijn 2 neefjes hebben ons op de been gehouden, zo voel ik dat echt. Ze waren alledrie zo idolaat van opa, en hij van hen. Ze hebben zich zo goed gedragen tijdens de plechtigheid, gaven een vleugje verlichting op de loodzware dag. En ook de dagen ervoor en erna. Ze missen opa waanzinnig en praten er gelukkig veel over.

En ik? Ik mis hem ook vreselijk. Niets is meer hetzelfde. Het plezier en de zin in dingen ondernemen en doen ontbreekt op dit moment nog erg. Ik ben in de rouw zeker? Geen idee wat dat betekent. Het voelt als een soort ‘hartezeer’, fysieke pijn, zonder dat het echt letterlijk pijn doet. Ofzo. Het is niet uit te leggen.

Nu gaan we zo de decembermaand in. Mijn eerste verjaardag zonder vader…kerst met een stoel minder bezet…en inluiden van een ‘gelukkig’ nieuwjaar zonder hem….Ik kijk er allemaal niet naar uit….

Ik weet niet hoe je het beste kunt rouwen. Ik probeer te leven met de dag en te genieten van de kleine dingen. Mijn vader en opa van mijn dochter veel te herinneren door over hem te blijven praten. Zolang we dat blijven doen, is hij nooit echt helemaal weg van ons…