Het verlies van sociale leven

Leven met hersenletsel en vooral ook leren leven met hersenletsel, gaat voor mij ook over omgaan met verlies. Eigenlijk gaat dit op voor heel veel gebieden, maar waar ik de laatste tijd steeds meer moeite mee heb, is het verlies van een sociaal leven.

Vroeger, in de tijd voor mijn hersenletsel, was ik een drukke en bezige bij. Ik werkte fulltime en had daarnaast een druk sociaal leven. Geen weekend thuis zeg maar. Ik had vriendinnen door het hele land, als resultaat van studie en werk in verschillende steden. En iedereen vliegt uit naar een ander stukje Nederland, of zelfs daarbuiten. We spraken af voor etentjes doordeweeks, afspraken met het hele gezin in het weekend en liepen alle verjaardagen af, van zowel de kids als de volwassenen. En dan heb je natuurlijk ook nog je familie! Kortom, druk en veel gezelligheid. Alhoewel ik ook toen wel eens dacht, pffff, ik word geleefd. En dat is natuurlijk ook zo.

Het contrast met hoe mijn sociale leven nu is, kan bijna niet groter zijn. Eigenlijk hou ik nog steeds van die drukte en gezelligheid. Denk ik. Maar ik kan het gewoon niet meer aan. Ik woon in een klein dorpje waar het OV eigenlijk niet noemenswaardig is. Mijn vriendinnen, met wie ik nog wel contact heb, wonen te ver om zo even alleen naartoe te rijden. Eer dat ik er zou zijn ben ik al overprikkeld. En het leven van die vriendinnen gaat natuurlijk gewoon door. Die werken bijvoorbeeld nog wel gewoon fulltime en zijn ook druk met gezin en werk. Dus afspreken moet vooral in het weekend gebeuren en met het hele gezin vaak. Zodat ik niet zelf hoef te rijden. En meer dan 1 afspraak per weekend wil ik ook niet doen. En we hebben natuurlijk meer te doen in een weekend :-). Wat dacht je van langs de voetballijn staan of tegenwoordig in de manege rondhangen? Familiebezoek. Manlief sport ook nog. Om het weekend hebben we hier ook nog een puber rondlopen. Kortom, volle planningen.

En dat maakt het dus lastig. Lastig om te plannen, mensen te blijven zien. Gelukkig zijn er vriendinnen die wel blijven komen en het geen probleem vinden om elke keer naar mij toe te komen. Dat zijn de pareltjes die ik heel dichtbij mijn hart koester. En gelukkig is het ook hartstikke leuk om met onze gezinnen bijvoorbeeld een paar uur naar Artis te gaan. Kids spelen, wij kletsen bij. Gelukkig is het ook weer bijna tijd voor het vaarseizoen. En gaan er soms ook vrienden mee varen een uurtje.

Afhakers heb je ook in slechte tijden. Ze zeggen dat je je echte vrienden pas leert kennen, in slechte tijden. Dat is zo ontzettend waar. Ook wij hebben dat meegemaakt. Maar ik weet niet of je het mensen kwalijk kunt nemen dat ze je niet meer uitnodigen. Of het heel bewust gebeurd is ook de vraag. Als je mensen natuurlijk minder ziet, verdwijn je een beetje uit de inner circle en denkt iemand misschien gewoon minder of niet meer aan je. Het is niet leuk en doet misschien zelfs wel een beetje pijn. Bij sommige ‘verloren vriendschappen’ is dat ook echt wel zo, ik dacht dat dat een diepere vriendschap was. Maar bij andere denk ik, jammer, your loss. Het zij zo.

Gelukkig is er nog altijd zoiets als nieuwe ronde, nieuwe kansen. En het verlies van het een, biedt ruimte en tijd voor nieuwe vriendschappen of aangepaste bestaande vriendschappen. Ook hier geldt dat ik probeer te focussen op wat er nog wel kan en dingen aan te passen zodat het voor mij beter gaat. En de focus te leggen op dat wat er toe doet. Kwaliteit gaat in dit geval echt boven kwantiteit.

Voor mij is het zo dat het principe Family comes first nog meer is gaan gelden. Altijd en overal. Na alles wat we hebben meegemaakt de afgelopen jaren, is het me meer dan duidelijk geworden, dat je familie degene zijn op wie je kunt bouwen, die er voor je zijn en die altijd maar dan ook altijd je rots in de branding zijn. En vice versa. Dus een groot deel van onze vrije tijd gaat met alle liefde naar onze families.

Verder heb ik een aantal goede vriendinnen, die ik nog steeds zie en altijd zal blijven zien. Dat zijn die pareltjes waar ik het eerder over had. We kunnen elkaar niet zo vaak meer zien als vroeger misschien, maar blijven wel op de hoogte van elkaars leven en proberen elkaar regelmatig ook te zien.

En inmiddels heb ik ook veel online contacten. En die zijn ook heel waardevol en fijn. Vaak zijn dit lotgenoten en begrijpen we elkaar dus als geen ander. Vaak hebben we dagelijks contact, en sommige zijn ook wel echt vriendinnen geworden. Wonen ook door heel Nederland. He, daar zie ik een overeenkomst met mijn pre-hersenletsel leven 🙂

Conclusie; ja, mijn sociale leven is veranderd en minder geworden. Maar dit wil niet direct zeggen dat het slechter is geworden. Ik geniet intens van de momenten die er wel zijn. Maar af en toe mis ik het leven met de vele feestjes en etentjes nog wel een beetje…..Beetje bij beetje probeer ik soms toch wat stapjes richting oude leven op te pakken en ik ben ook steeds creatiever met het verzinnen en maken van afspraken in dit ‘nieuwe’ leven. Het gaat goed komen, dat weet ik zeker. Er komt een moment dat ik weer echt tevreden ben met mijn sociale leven….