Op deze nationale dag van de batterij, leg ik nog 1 keer uit hoe het zit als je NAH hebt. Niet aangeboren hersenletsel dus. Waarom zijn we zo moe, altijd moe. Een niet te vergelijken moeheid. Een moeheid die je niet kent als je het niet zelf hebt.
De afbeelding hierboven, zegt eigenlijk alles in een notendop.
Omdat onze batterij nooit maar dan ook nooit helemaal oplaadt.
En dit in combinatie met het feit dat alles ons meer energie kost, dan een gezond persoon….Wij gebruiken nu eenmaal meer hersendelen om de omweg te maken langs het getroffen gebied, om toch tot een mentale activiteit te komen. Het kan ook zijn dat we vaker moe zijn doordat onze hormoonhuishouding veranderd is. Wat zegt je dat als buitenstaander?
Hopelijk snap je dat we elke dag topsport bedrijven dus! Elke dag weer, alles eruit halen wat erin zit. Elke dag tegen onze eigen grenzen aan functioneren. En soms ook daarbuiten. Met alle gevolgen van dien. En waarom? Omdat we toch zo graag mee willen doen met ‘het gewone leven’ en niet achter de geraniums willen vertoeven. Of nou ja, ik niet in ieder geval.
Wat doe ik dan om die batterij weer op te laden? Die batterij die eigenlijk nooit voller dan 25% is en heel snel leeg is…
Dit doe ik om mijn batterij weer op te laden:
- Yoga
- Buiten zijn / wandelen alleen
- Slapen (al lukt dat bij erge overprikkeling ook vaak niet)
- Mindfulness oefening
- Mediteren
- Soms ook gewoon iets kijken op Netflix ofzo waar ik niet bij na hoef te denken
- Of gewoon lekker lummelen, alleen in huis
Eigenlijk zijn al deze dingen voor mij wel effectief, waarbij yoga en mediteren met stip bovenaan staan.
