pubermoeder

Wanneer ben je moeder van een puber? Vroeger dacht ik dat dat pas begon op de middelbare school. Maar inmiddels weet ik dat het ‘leed dat puber zijn’ heet, al veel vroeger begint. Onze dochter is 10,5 (vergeet vooral die halve niet he) en behoorlijk aan het pre-puberen zullen we het maar noemen. En dat is echt een nieuwe fase. Ik schreef er al eerder over hier, toen ze net 10 was geworden, met daarin hoe je merkt dat je ineens een tiener in huis hebt.

Maar buiten het feit dat je kind verandert, verandert ook je rol als moeder vind ik. Het kleine meisje dat je altijd moest beschermen en verzorgen, kan nu echt heel veel dingen zelf. Gaat alleen op pad (ja dat kan hier in een dorp prima). Fiets gewoon in het donker naar de voetbaltraining en naar school. Maakt haar eigen lunchpakket etc klaar voor school en zorgt dat ze op tijd op school is. Dus ik kan lekker blijven liggen?

Not. Dat doe ik dus niet. Ik sta gewoon vroeg op om gezellig met haar de dag te beginnen. Ook als dat soms minder gezellig is, omdat ik haar favoriete jeans gewassen heb en die nu nog nat is. En die moet natuurlijk aan naar school. 🙂 . Het is vaak van korte duur de buien gelukkig, en we doen het altijd af met een knuffel. Ze gaat altijd weer blij naar school.

Maar mijn rol is dus anders. Ik moet haar meer en meer loslaten. Dat begon na onze verhuizing, met het naar school laten fietsen alleen. Dat kan nu we in een woonwijk wonen en niet meer aan een drukke weg. In het begin moest ze me bellen als ze op school was. Later heb ik een app aangeschaft (Find my kids) zodat ik kon zien dat ze op school was aangekomen ( wel 4 minuten fietsen) en nu heb ik het los gelaten en fietst ze hele dorp door met vriendinnen. Stap 1 van het loslaten is begonnen.

Een ander mooi fenomeen vind ik de kledingstijl. Die is nu echt aan het veranderen. Baggy, baggy en nog eens baggy. Nike Air Jordan moesten het worden. Pardon dacht ik? Maar eerlijk, het zijn hele leuke sneakers. En mama heeft goed haar best gedaan ze voor een goede prijs te kopen, wel echte uiteraard en geen Ali dingen. Maar mevrouw moet wel weten dat het dan hier bij blijft, want geld kan maar een keer uitgegeven worden.

Mijn rol is nu meer die van begeleider, adviseur, luisteraar, knuffelaar, organisator (want oh oh dat wollige puberbrein) en kok. Oh nee, koken kan ze ook al, hahaha.

Alle gekheid op een stokje. Ja, mijn rol is anders aan het worden, maar nog net zo of misschien wel belangrijker dan ooit daarvoor. Pubers van nu worden aan zoveel blootgesteld, veel meer dan wij ooit. Het is mijn (onze natuurlijk want manlief heeft natuurlijk net zo’n grote rol) taak haar aan de hand te nemen, het goede voorbeeld te geven, haar zelfvertrouwen te stimuleren en alle liefde van de wereld te geven. Ook in de puberjaren, juist in de puberjaren.

Hoe ervaar jij jouw rol als pubermoeder?

‘ Hoe dan? vraag ik mezelf af’. Hoe kan dat schattige kleine meisje, ineens een opstandige tiener zijn? 10 jaar geleden kwam ze ter wereld als een wolk van een baby en waren we zo blij dat ze er was, gezond en wel. Maar elk cliché is waar, de jaren zijn voorbij gevlogen. GEVLOGEN. 10 jaren vol met heel veel ervaringen en herinneringen die we met elkaar hebben gemaakt en 10 jaren waarin we zo intens hebben genoten van dat meisje, dat nu ineens 10 is. Dat meisje is nu geen klein meisje meer, maar een jonge pubermeid en dat betekent dat we een nieuwe fase in gaan!

Natuurlijk merk je wel dat je kind ouder en groter aan het worden is. Maar het lijkt alsof die laatste stap naar het begin van de pre puberteit nog harder vliegt en er ‘ineens’ is. Zonder dat je dat echt doorhebt. Klinkt waarschijnlijk heel raar als jezelf nog in de klein kindjes zit, maar zo ervaar ik het wel.

ineens is alles kinderachtig
er wordt amper tot niet meer gespeeld met playmobil, lego of andere dingen
de telefoon is heilig, net als de iPad en andere online apparaten (al zijn deze 2 hier veruit favoriet)
het taalgebruik verandert ineens, de straattaal vliegt je om de oren. soms denk ik: WAT zeg je?
lichaamsgeuren ontwikkelen zich, waar vroeger je kind altijd heeeerelijk rook, kan dat nu ineens anders zijn (leve de deo)
duidelijk andere interesses; hier uit zich dat in interesse voor make up en muziek
een hele sterke eigen wil, die ook met steeds luidere stem door het huis gaat
lamlendigheid, moe zijn, het puber vermoeidheidssyndroom noem ik het maar. (uitslapen nog niet ontdekt helaas)
duidelijke ontwikkeling naar meer zelfstandigheid: alleen naar school willen fietsen, boodschapjes doen bij de supermarkt alleen (liefst elke dag), eigen lunchpakket maken etc.
maar ook de chagrijnige buien zijn hier regelmatig aanwezig.

En natuurlijk is het goed, al deze ontwikkelingen. Het hoort erbij en het zou niet normaal zijn als het niet gebeurde. Maar het overvalt me soms nog wel. Dat ik denk, oh ja natuurlijk ze gaat puberen. Voor ons als ouders is dat natuurlijk ook gewoon even wennen en kijken hoe we daarmee om moeten gaan.

Ik zal hier op de blog onze uitdagingen op dit gebied ook met je gaan delen. De mooie momenten, de echte uitdagingen maar ook de lastige dingen waar we tegenaan lopen. Bovenal is het ook gewoon genieten. Genieten van ons mooie pubermeisje, wat zichzelf elke dag ontwikkelt en heel erg kan genieten van alles wat het leven haar biedt, lief is voor haar familie, onze hond Boris, haar vriendinnen en vol levenslust uitkijkt naar elke volgende fase. Hoe mooi is het om aan de zijlaan te staan van dat?