Tag: werkloos bestaan

De (oneerlijke) strijd van de arbeidsongeschikte

Gepubliceerd op door Kesty5 reacties

Na twee jaar ziek zijn, moest ik mij wederom melden bij het UWV in februari 2017. Na een gesprek met de verzekeringsarts en de arbeidsdeskundige, was de conclusie 100% arbeidsongeschikt en geen kans op verbetering; kortom IVA.

Ik zeg het nu heel snel, maar de weg er naartoe was niet eenvoudig. Het heeft me veel stress en hoofdpijn gekost. En ik vind het nog steeds ongelooflijk waar je tegenaan loopt als je buiten je schuld om ziek wordt of arbeidsongeschikt kan ik beter zeggen. Voor mijn gevoel ben je continu jezelf aan het verdedigen en strijd aan het leveren tegen iets of iemand. Vanaf het moment dat je ziek wordt, tot arbeidsongeschikt wordt verklaard en zelfs nu nog. Drie jaar later.

Hoe kan dat in een land als Nederland?
Bij de Arbo arts

Het begint al bij de Arbo arts waar ik mij elke zes a acht weken moest melden en vertellen hoe het met me ging. Niet meer dan logisch vond ik toen. Dat vind ik nog steeds. Je krijgt tenslotte gewoon doorbetaald, dus het lijkt me logisch dat daar controle op uitgevoerd wordt. Maar behalve een soort meldplicht, vind ik niet dat mijn bezoekjes aan de Arbo arts iets hebben bijgedragen aan mijn herstel. Gelukkig geloofden ze me wel en heeft de laatste Arbo arts ook goed geholpen toen ik naar het UWV moest.

Bij het UWV

Over het UWV kan ik verschillende blogs schrijven. Ik heb daar altijd het gevoel gehad, mezelf te moeten verdedigen. Je leest zoveel verhalen over deze organisatie, dat als je niet mondig genoeg bent of kunt zijn door je beperkingen je gewoon het haasje bent. De verzekeringsartsen hebben een eigen beleid en het is heel erg afhankelijk van wie je daar treft, wat er uitkomt. Ik heb het getroffen of ik kan gewoon goed mezelf verdedigen en verwoorden wat er met me aan de hand is. Maar helaas kan niet iedereen dat.

Thuis in prive situatie

Ook thuis lever je wel eens een strijd. Dit zijn de mensen die precies weten wat er met je aan de hand is, maar toch blijft het lastig. Ik heb hier ook wel eens last van. Ik ben natuurlijk veel meer thuis en loop overal tegenaan letterlijk (als er niet opgeruimd wordt 😉) en figuurlijk. Dus elke keer de strijd om op te ruimen door je huisgenoten is ook vermoeiend.

Op school van je kind

Strijd op school klinkt wat zwaar. Maar het feit dat je niet altijd kunt helpen door je hersenletsel, kan soms voor onbegrip zorgen. Daarom heb ik op de school van Isa haar juf, de directeur van de school en een aantal moeders uit de klas verteld van mijn situatie. Ik help wel eens op school, maar niet altijd. En dat snappen ze. Dus hier geldt, open communicatie zorgt voor begrip. In ieder geval in mijn situatie.

Met familie

Ik hoor van lotgenoten wel eens dat ze strijd met de familie hebben. Tegen onbegrip aanlopen. Ook hier geldt weer denk ik, dat je heel duidelijk zelf moet aangeven wat je wel en niet kunt. Ik doe dat ook. Tuurlijk is het niet leuk dat je niet overal mee kunt doen. Maar het is zoals het is en je kunt heel veel dingen wel. De strijd met je familie zou niet hoeven te bestaan vind ik.

Met vriendinnen

Strijd met vriendinnen vind ik heel raar klinken. Als je strijd met je vriendinnen hebt, zijn dat voor mij geen echte vriendinnen. Sinds ik hersenletsel heb , ben ik er ook echt wel achter wie mijn echte vriendinnen zijn. En die zitten dus bovenaan in mijn lijstje om mee af te spreken.

Met je kind

Strijd met je kind. Ik denk dat iedereen met hersenletsel dat wel eens heeft. In welke leeftijd een kind ook zit. Ik heb ook mijn strijd met Isa, bijvoorbeeld als zij hard muziek wil luisteren en wil dansen en ik daar geen zin in heb, omdat ik het niet aankan met mijn hoofd. We proberen dan een tussenoplossing te bedenken. Bijvoorbeeld zij met de koptelefoon op muziek luisteren en daarna samen met mama een rustig spelletje doen. Isa blij , mama blij. Ik denk dat dit er een is die altijd zal blijven bestaan, strijd met je kind. Hersenletsel staat nu eenmaal haaks op het leven van een kind die 1001 dingen tegelijk wil doen. Hier blijft het een uitdaging om creatieve oplossingen te bedenken en vooral dingen te doen die wel kunnen. En dingen die jij niet kunt uit te besteden aan papa of iemand anders. Dat gaat hier gelukkig heel goed.

Het leven van de arbeidsongeschikte gaat dus niet over rozen. De weg er naartoe is zwaar en af en toe voel je je een soort misdadiger die zich continue moet verdedigen. Natuurlijk is het ook te begrijpen van bijvoorbeeld het UWV, aangezien er veel mensen misbruik maken van de goede regelingen in Nederland. Maar toch zou het anders kunnen en moeten. Dat is mijn mening.

Op deze manier wordt je als arbeidsongeschikte enorm onder druk gezet. Niet alleen door het UWV, maar ook daarna dus. De enige manier om hier vanaf te komen is denk ik, door open en eerlijk te communiceren. Met al die mensen en instanties die ik noem in deze blog. Dat is ook wat ik heb gedaan en nog steeds toe. Dus echt strijd ervaar ik nu niet vaak meer. Gelukkig.

Voor mij is het nu hopelijk tijd voor andere dingen. Mijzelf ontwikkelen binnen mijn grenzen en ontdekken wat ik wil. Geen strijd meer met instanties. Rust en focus op dat wat er toe doet voor mij.

Ben jij ook arbeidsongeschikt? Hoe ervaar jij dat?

Radicale 30 dagen digitale detox

Gepubliceerd op door Kesty2 reacties

Het is tijd. Tijd voor mij. Tijd voor een radicale digitale detox. En niet omdat dit een goed voornemen is voor 2018. Nee, omdat ik dit al heel lang wil. Waarom ik het niet eerder echt heb gedaan? Noem het voor het gemak maar verslaving…

Verslaving? Ja, verslaving. Verslaving aan dat kleine apparaatje wat de smartphone heet. Dat is belachelijk. En daarom ben ik er klaar mee. En is het tijd. Tijd voor een andere aanpak.

Sinds ik thuis ben door mijn hersenletsel, heb ik veel tijd. Dat lijkt tenminste zo, omdat ik niet meer kan werken. Maar ik moet niet vergeten dat alles mij meer moeite, tijd en energie kost. Ik heb veel rustmomenten nodig op een dag om de dag goed door te komen.

RUST en dus geen prikkels van een smartphone. Het is zo makkelijk om elke keer die telefoon erbij te pakken als je even rustig gaat zitten met een kopje thee. Even social media checken, mail of het nieuws. Maar dat even is al snel heel lang en voor je het weet ben je zo een uur verder. En dat is zonde van de tijd en slecht voor me.

Dus. Vanaf vandaag ga ik dit radicaal anders aanpakken. Hoe?

Ik heb regels voor mezelf opgesteld voor de komende 30 dagen;

  • Alle social media apps verwijderen van mijn smartphone.
  • De kleuren van mijn telefoon op zwart wit zetten.
  • Bij wakker worden niet meer gelijk op telefoon. Hooguit om wekker uit te zetten.
  • Pas na 9.00 uur op telefoon.
  • Na 21,00 uur niet meer op telefoon.
  • Alle geluiden uit van telefoon.
  • Mail op vaste momenten checken, 1 x in ochtend en 1 x einde middag.
  • Social media rondje op vaste momenten. 1 x in ochtend en 1 x einde middag. Op ipad!
  • Vaste dag voor schrijven blogs.

Doel

  • Op deze manier ga ik ervoor zorgen dat mijn hoofd meer rust krijgt.
  • Doordat social media alleen op mijn iPad staat, ga ik op een dag minder automatisch veelvuldig langs de verschillende kanalen.
  • Ik krijg dus meer tijd en ruimte voor anderen dingen.

Ja maar?

Dat denk je misschien als je dit leest? Zeker mensen die thuis zijn door ziekte of arbeidsongeschiktheid, hebben veel steun aan social media. Online vrienden spelen een belangrijke rol in het dagelijkse leven. Het is ook je contact met de buitenwereld. Ook voor mij. Ik heb een Facebook groep opgericht voor moeders met NAH en heb daar fijne contacten. Je begrijpt elkaar als geen ander.

Ga ik dit missen? Nee, want ik stop niet met social media. Ik ga het alleen aan banden leggen. Als zelfbescherming, omdat ik verder wil komen en de beste versie wil worden van mezelf die mogelijk is met mijn energielevel. En niet wil blijven hangen achter mijn telefoon scherm.

Daarom is het tijd…tijd voor deze 30 dagen digitale detox! Ik hou jullie op mijn Facebook pagina op de hoogte van de voortgang 😉

Doe je mee?

Leven zonder werk, hoe dan?

Gepubliceerd op door KestyEen reactie plaatsen


Best een rare titel…..heel lang heb ik me niet voor kunnen stellen dat ik ooit zonder werk zou zitten. Of dit nu in loondienst zou zijn of als ondernemer. Er moest toch wel heel wat gebeuren, wilde ik niet meer gaan werken. Ik had tenslotte niet voor niets al die jaren gestudeerd niet waar. Werken kon ik altijd nog wel, dacht ik, no matter what.

Nou inmiddels weet ik dat alleen al een bloedpropje je hele leven om kan gooien, van de een op de andere dag. Zonder waarschuwing, zonder aanloop of risicoprofiel. Just out of the blue. En dan is werken even het laatste wat op je priolijstje staat. Ondanks al die jaren studie. Geloof me.

Maar wat dan, is de vraag? Als je niet meer kunt werken, waar krijg je dan je voldoening uit? Heb je ‘iets’ nodig om je nuttig te voelen? Kun je nog bijdragen aan de maatschappij, zoals dat zo mooi heet? En wil je dat nog? 

Dit is voor iedereen anders, ongetwijfeld. Ieder hersenletsel is anders. En iedere ziekte is anders. Voor mij was het wel belangrijk om iets te doen met mijn kennis en ervaring, voor een goed doel in dit geval.  Tijdens mijn reintegratie heb ik daar geprobeerd uren op te bouwen. Helaas minder goed gelukt dan gehoopt. Maar nog altijd draag ik daar mijn steentje bij op dagen dat ik me goed voel. En dat is heel fijn, het geeft voldoening en ik krijg er energie van. Mijn ‘collega’s’ zijn heel blij met mij en (ik ook met hen) het maakt mijn wereld ook groter dan dat ik alleen maar thuis zou zijn. Dus ja, voor mij werkt dit als alternatief voor betaald werk. 

Verder heb ik mijn handen vol aan het draaiend houden van het gezin en mijn kleuter dochter van 5. 😉. Dus leven zonder werk??? Kan dat?? Jazeker. Natuurlijk zou ik bijna zeggen. Er is zoveel meer in het leven dan werken. Dat realiseer ik me steeds meer. 

En zo heeft ieder nadeel toch ook weer een mooi en bijzonder voordeel….Het echt ontdekken van het feit dat het leven zoveel meer is dan je ooit voor mogelijk hield. Je leert genieten van elke dag en leert dat de kleine dingen ook gelijk het belangrijkste zijn. 

En nee spullen die je kunt kopen met dat fijne salaris zeggen me echt niets (meer). Maar de glimach van mijn meisje, elke dag als ik haar ophaal uit school (in plaats dat ze naar de BSO moet), zeggen alles! Het zegt me dat ik dankbaar moet zijn voor dit leven zonder werk! Het geeft me zoveel meer dan werk ooit had kunnen doen!