Vandaag zou het de verjaardag van mijn vader zijn geweest. Zou inderdaad want helaas is hij in oktober uit ons leven gerukt. En wat mis ik hem…

Ik mis een klankbord met heel veel dingen. Tuurlijk zijn er andere mensen maar zij zijn niet mijn vader.

Ik mis hem als ik in mijn ouderlijk huis ben bij mijn moeder. Hij zit niet in zijn vertrouwde stoel als je binnenkomt.

Ik mis zijn stem. Hij belde vaak gewoon even op. Nou ja even, kon behoorlijk kletsen. Ik mis die belletjes. En nee ook die kunnen niet vervangen worden door anderen.

Ik mis zijn humor. Bij veel dingen denk ik nog aan hem hoe hij er een grap van gemaakt zou hebben. Gelukkig zal ik die humor nooit vergeten…

Ik mis hem als opa. En god wat mist Isa hem…bijna dagelijks heeft ze het erover dat ze opa zo mist en begrijpt niet waarom nou juist haar opa naar de hemel moest. Nee moppie, dat begrijpt mama ook niet.

Ik mis hem als mens, zijn aanwezigheid op feesten en partijen. Tuurlijk gaat alles door, maar niets is hetzelfde nu hij er niet bij is.

Iedereen die een ouder mist, zal begrijpen wat ik bedoel. Je mist zo’n wezenlijk deel van jezelf lijkt het wel. Ook al ben jezelf volwassen en heb je een eigen gezin inmiddels en heb je nog een ouder (godzijdank 🙏). Het missen wordt ook niet minder met de maanden, eerder meer. Waarschijnlijk omdat het besef er steeds meer is dat hij hier echt niet meer is…

Van de week nemen we echt afscheid van zijn aardse bestaan door zijn as uit te strooien. Mijn moeder, zus en ik. Dan is de cirkel rond. Voor mij is een lichaam slechts een omhulsel wat je hier op aarde hebt om in te leven. Zijn ziel is allang hierboven en om ons heen. Dat weet ik zeker.

Dus proosten we op zijn verjaardag en vieren zijn leven.

Happy birthday in heaven papa!